Towarzystwo Muzyczne
im. Teodora Leszetyckiego
Biografia Teodora Leszetyckiego
Teodor Leszetycki był pianistą, pedagogiem i kompozytorem polskiego pochodzenia. Urodził się 22 czerwca 1830 r. w Łańcucie, zmarł 17 września 1915 w Dreźnie. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w piątym roku życia u swego ojca Józefa, nauczyciela muzyki w majątku hrabiego Alfreda Potockiego. Zadebiutował w 1839 roku we Lwowie wykonaniem Concertina C-dur Czernego pod dyrekcją syna W. A. Mozarta, Franciszka Ksawerego. Od 1841 roku studiował w Wiedniu u Karola Czernego (fortepian) i Simona Sechtera (kompozycja). Ponadto jako piętnastolatek wstąpił na wydział filozoficzny Uniwersytetu. Koncertował w Rosji, Polsce, Niemczech i Austrii, zyskując sławę m.in. znakomitego interpretatora dzieł Beethovena.
W 1864 r. zadebiutował w Anglii. Jako kameralista występował z największymi instrumentalistami swych czasów, m. in. z Wieniawskim, Auerem, Sarasatem i Ysaÿem. Leszetycki, obdarzony wybitnym talentem pedagogicznym, pierwszych lekcji zaczął udzielać w wieku piętnastu lat. W 1862 r. Antoni Rubinstein powierzył mu klasę fortepianu w utworzonym przez siebie Konserwatorium Petersburskim. W 1878 r. Leszetycki osiadł w Wiedniu, gdzie poświęcił się prywatnemu nauczaniu i komponowaniu. Dziesięć lat później (w 1887 r.) dał ostatni publiczny koncert.
Jego uczeń, Robert Becker, w 1896 r. o swym nauczycielu napisał: „Leszetycki (...) zarzuciwszy dawno karierę koncertową wielkie swoje uzdolnienie pedagogiczne poświęca kształceniu młodych talentów. A liczba wirtuozów, jego uczniów, ciągle wzrasta. (...) Prywatne lekcje Leszetyckiego należą do najbardziej zajmujących i kształcących, jakie mi się w życiu kiedykolwiek słyszeć zdarzyło. Znam wykłady Tausiga, Bendla, Jensena i Teodora Kullaka. Wobec Leszetyckiego wszyscy inni są powierzchowni, a (...) nawet niesumienni”. Annette Hullah, wychowanka mistrza, stwierdziła: „Leszetycki był najwybitniejszym pedagogiem fortepianu, jakiego świat widział”.
W ciągu całego swojego życia on wykształcił blisko 1200 pianistów, do których należeli m.in.: Ignacy Jan Paderewski (1860 -1941), Artur Schnabel (1882-1951), Mieczysław Horszowski (1892-1993), Benno Moisewitsch (1890-1963), Mark Hamburg (1879-1960), Ossip Gabrilowitsch (1878-1936), Annette Yesipova (1851-1914), Alexander Brailowsky (1896-1976), Richard Buhlig (1880-1952), Ignacy Friedmann (1882-1948), Ethel Leginska (1886–1970), Elly Ney (1882-1968) oraz Paul Wittgenstein (1887-1961).
Jego spuścizna kompozytorska obejmuje ponad 50 opusów m. in. operę "Pierwsza zmarszczka" (Die erste Falte), Koncert fortepianowy c-moll, cykle utworów fortepianowych oraz mazurki, intermezza, preludia, etiudy, miniatury charakterystyczne.
